Αυτή όμως δεν είναι ταινία, ούτε αλληγορία, ούτε μεταφορά. Δεν υπάρχουν ηθοποιοί και τα ζώα που εμφανίζονται δεν «παίζουν», πολύ περισσότερο δεν υπάρχει καμία μυθοπλασία, κανένας ρόλος. Ακόμα χειρότερα: όλα είναι αληθινά. Τα ζώα είναι ζωντανά, αλλά λίγο αργότερα δεν θα είναι. Στο ζενερίκ δεν εμφανίζονται καν γιατί δεν είχαν ποτέ ονόματα, φέρουν μόνο επάνω τους βιομηχανικές σφραγίδες... πρόκειται για τους αριθμούς των «σφαγείων» που θα γίνουν. Η νεαρή σκηνοθέτης Μοντ Αλπί θέλησε να «φυλακίσει» αυτές τις εικόνες στον φακό της και στη συνέχεια να φτιάξει μια ταινία με τον τίτλο: Λαιμός Καρδιά Στομάχι (εμπνευσμένο από ένα ποίημα του ιταλού σκηνοθέτη-ποιητή Πιερ Πάολο Παζολίνι). Η ταινία αυτή, πρώτη μεγάλου μήκους της νεαρής σκηνοθέτιδος, προβλήθηκε στο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου του Λοκάρνο 2016 και απέσπασε ειδική μνεία από τους κριτικούς ως πρωτοεμφανιζόμενο φιλμ.
Από τις πρώτες μόλις εικόνες, σύμφωνα με το Αθηναϊκό Περακτορείο Ειδήσεων, η σκηνοθέτης μας εισάγει στον σκοτεινό κόσμο της ταινίας. Βλέπουμε έναν ελεύθερο νεαρό βοσκό, τον Βιργίλιο, να περιπλανιέται με τον σύντροφό του, τον Μπόστον, έναν μαύρο σκύλο (όμοιο με εκείνον στην ταινία του Αντρέϊ Ταρκόφσκι «Στάλκερ»). Ο Μπόστον αντιπροσωπεύει όλη την συμβολική δύναμη του σκύλου-μέντιουμ. Είναι αυτός που νοιώθει και στο μεταδίδει, που βλέπει βαθιά διαισθητικά και μέσα από εκείνον, βλέπουμε και εμείς. Ο Μπόστον μας εισάγει στην κόλαση του Δάντη. Μέσα από τα μάτια του βλέπουμε, νοιώθουμε, ακούμε, μυρίζουμε όλα όσα συμβαίνουν στα σφαγεία: σκόνη, αίμα, λάσπη, ουρλιαχτά, καρδιές που «ξεκουφαίνουν» από τους χτύπους του πανικού, βλέμματα τρελαμένα από τον φόβο του θανάτου. Τραβώντας με την κάμερα την πορεία των ζώων αυτών προς τον θάνατο, η Αλπί μας «αναγκάζει» να ξεφύγουμε από την θέση ισχύος που έχουμε συνήθως ως θεατές, και να ζήσουμε τη ζοφερή πραγματικότητα.
Blogger Comment
Facebook Comment