Σε μία εποχή βαθιάς κρίσης, όπου απαιτείται εφευρετικότητα και καινοτομία για τη δημιουργία νέων ευκαιριών κερδοφόρου ανάπτυξης και θέσεων εργασίας, χώρες όπως η Ελλάδα καλείται να ανταποκριθεί στο πνεύμα της εποχής, εκμεταλλευόμενη κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή της.
Ίσως δεν το γνωρίζουν πολλοί, αλλά το βαμβάκι παράγεται μόνο σε τρία κράτη μέλη σε περίπου 300.000 εκτάρια, με την Ελλάδα σε ρόλο κύριου παραγωγού με το 80% της καλλιεργούμενης έκτασης, ακολουθούμενη από την Ισπανία, η οποία καταλαμβάνει το 20% της συνολικής έκτασης. Η Βουλγαρία παράγει βαμβάκι σε λιγότερο από 1.000 εκτάρια ενώ στην Ιταλία από το 1991 και στην Πορτογαλία από το 1996, έχει σταματήσει την παραγωγή του.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του ellinikigeorgia.gr, το βαμβάκι αποτελεί αροτραία καλλιέργεια που χρησιμοποιείται κυρίως για την παραγωγή ινών. Το βαμβακέλαιο, το οποίο παραμένει μετά την εκκόκκιση, χρησιμοποιείται για παραγωγή λαδιού για ανθρώπινη κατανάλωση και ζωοτροφές. Και παρά το γεγονός ότι το βαμβάκι αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 0,2% της αξίας της ευρωπαϊκής γεωργικής παραγωγής, έχει ισχυρή περιφερειακή σημασία για τις δύο χώρες (Ελλάδα-Ισπανία).
Για να στηριχθεί ο τομέας του βαμβακιού και να γίνει πιο βιώσιμος οικονομικά, ένα σχέδιο αναδιάρθρωσης ξεκίνησε το 2009, παρέχοντας υποστήριξη, μεταξύ άλλων, σε επενδύσεις στην εκκοκκιστική βιομηχανία, στη συμμετοχή των γεωργών σε συστήματα ποιότητας του βαμβακιού, τέλος σε δραστηριότητες ενημέρωσης και προώθησης.
Ωστόσο, σημαντική μείωση παρατηρείται τα τελευταία 10 χρόνια και στις εισαγωγές βαμβακιού στην Ευρωπαϊκή Ένωση: από 870.000 τόνους το 2002 σε 132.000 τόνους το 2012.
Με ποιο τρόπο, όμως, μπορεί όμως η παραγωγή βαμβακιού να αποτελέσει το επίκεντρο μιας ευρύτερης βιομηχανίας, ικανής να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, καθώς εισροή κεφαλαίων και επενδύσεων;
Μία λύση προτείνει σε δημοσίευμά του στον ιστότοπο euro2day.gr, o σύμβουλος δημιουργίας νέων εμπορικών σημάτων, Στάθης Ψαρέας: Πώς θα γίνει το βαμβάκι ο λευκός χρυσός της Ελλάδας;
Συνοπτικά, αναφέρει ο κ. Ψαρέας:
Εάν χρησιμοποιήσουμε το τριάντα τοις εκατό της παραγωγής μας στην κατασκευή ενδυμάτων υψηλής προστιθέμενης αξίας θα είχαμε μια ισχυρή και εξειδικευμένη βιομηχανία με τις μεγάλες αγορές να ποντάρουν στην ποιότητα και την καινοτομία μας όπως παραγωγή βιολογικού και χωρίς νερό βαμβακιού οικολογικές βαφές και ακόμα βαφή χωρίς νερό και όχι στην φθηνή ποσοτική παραγωγή μας. Όλα αυτά προϋποθέτουν δική μας βιομηχανία κατασκευής ενδυμάτων η οποία δεν υπάρχει πια.
[...]
Πριν από αρκετά χρόνια ο κλάδος της κλωστοϋφαντουργίας απασχολούσε περίπου τριακόσιες χιλιάδες εργαζόμενους. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τους υπολοίπους υποστηρικτικούς κλάδους της παραγωγικής αλυσίδας τότε μπορούμε να υπολογίζουμε τους πεντακόσιους χιλιάδες εργαζόμενους. Και με εργοστάσια που δεν χρειαζόμαστε να κτίσουμε, αλλά που έχουμε κλειστά και σκουριάζουν.
Για όλα αυτά χρειάζεται το όραμα η ιστορία και η θέληση. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια κόπος και πολλά χρήματα για να τα φτιάξουμε και τώρα τα αφήνουμε να σκουριάζουν. Η υψηλή τεχνολογία είναι για την silicon valley, εμείς ας αξιοποιήσουμε το cotton valley όπου έχουμε πολύ και αρκετή πείρα.
Για να αναγνώσετε ολόκληρο το άρθρο, μεταβείτε στη σελίδα του euro2day.gr.
Πηγή: iefimerida.gr
