Συγκεκριμένα, όπως εξηγεί ο Δρ Στήβεν Κόσλιν – διακεκριμένος και πολυβραβευμένος ψυχολόγος και νευροεπιστήμονας σε ένα νέο βιβλίο που θα κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ αύριο 5 Νοεμβρίου, «τα ημισφαίρια του εγκεφάλου δεν λειτουργούν μεμονωμένα αλλά συνεργικά, με όλα τους τα τμήματα να συμβάλλουν σε αυτό που αποκαλούμε «σκέψη». Η ιστορία λοιπόν του αριστερού/δεξιού ημισφαιρίου «μπορεί να αποτελεί την μητέρα όλων των μύθων: ακούγεται καλή και μοιάζει λογική, αλλά δεν είναι αλήθεια».
Στο βιβλίο, το οποίο τιτλοφορείται «Top Brain, Bottom Brain: Surprising Insights Into How You Think» (εκδ. Simon & Schuster), ο Δρ Κόσλιν σε συνεργασία με τον συγγραφέα Γουέιν Μίλερ, εξηγούν επίσης πως αν θέλει να χωρίσει κάποιος τους ανθρώπους σε κατηγορίες αναλόγως με τον τρόπο που σκέφτονται, τότε δεν θα μιλήσει για «δεξιόστροφους» και «αριστερόστροφους» (με βάση το επικρατούν δεξιό ή αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου) αλλά για «αρχηγικούς», «διεισδυτικούς», «δημιουργικούς-ριψοκίνδυνους» και «προσαρμοστικούς».
Όπως εξηγούν ο δρ Κόσλιν και ο κ. Μίλερ στην εφημερίδα «The Wall Street Journal», το βιβλίο ουσιαστικά παραθέτει την επονομαζόμενη θεωρία των γνωστικών καταστάσεων, η οποία χωρίζει τον εγκέφαλο στο άνω τμήμα του (αποτελείται από τους βρεγματικούς λοβούς και το ανώτερο τμήμα των μετωπιαίων λοβών) και στο κάτω τμήμα του (αποτελείται από τα υπόλοιπα τμήματα των μετωπιαίων λοβών, τον ινιακό λοβό και τους κροταφικούς λοβούς).
Το άνω τμήμα του εγκεφάλου χρησιμοποιεί πληροφορίες για το περιβάλλον (σε συνδυασμό με άλλου είδους πληροφορίες, όπως οι συναισθηματικές αντιδράσεις και η ανάγκη για φαγητό ή ποτό) για να αποφασίσει ποιους στόχους θέλει να επιτύχει.
Το τμήμα αυτά είναι υπεύθυνο για την κατάρτιση σχεδίων, την γέννηση προσδοκιών για την έκβασή τους και, κατά την εφαρμογή τους, τη σύγκριση ανάμεσα στην προσδοκώμενη έκβαση και στο τι αλήθεια συμβαίνει, ώστε να γίνουν και οι απαιτούμενες προσαρμογές.
Αντίστοιχα το κάτω τμήμα του εγκεφάλου, οργανώνει τα μηνύματα από τις αισθήσεις, συγκρίνοντας ταυτοχρόνως ό,τι αντιλαμβάνεται με όλες τις πληροφορίες που κατά το παρελθόν έχουν αποθηκευθεί στη μνήμη.
Τα αποτελέσματα αυτής της σύγκρισης χρησιμοποιούνται εν συνεχεία για την ταξινόμηση και την ερμηνεία των μηνυμάτων από τις αισθήσεις, ούτως ώστε να αντιληφθούμε το νόημα όσων μας συμβαίνουν.
Ο επιστήμονας υποστηρίζει, ότι αν και ο ανθρώπινος εγκέφαλος χρησιμοποιεί μονίμως και τα δύο προαναφερθέντα τμήματα, άλλοι άνθρωποι χρησιμοποιούν εξίσου και τα δύο και άλλοι τείνουν να χρησιμοποιούν περισσότερο το ένα ή το άλλο - και έτσι χωρίζονται στις τέσσερις κατηγορίες που προαναφέρθηκαν.
