Κάποτε ο Λαζόπουλος έφτιαχνε ατάκα. Και δεν αναφέρομαι στο "πάμε πλατεία", αλλά σε ατάκα ουσίας, σε λέξεις που λειτουργούσαν ως...συμπίλημα νοημάτων, αιχμής και κριτικής. Κάποτε ο Λάκης περπατούσε ανάμεσα στους ανθρώπους, αφουγκραζόταν τους πιτσιρικάδες και τα χούγια τους, τα προβλήματα και τα όνειρά τους. Ηταν θεατρίνος μεγάλος, τσαλακωνόταν, έχτιζε το ρόλο, μιλούσε με το πρόσωπο και τις εκφράσεις του. Και όταν γύριζε στο γραφείο του, έφτιαχνε εκπομπές που δε χόρταινες να βλέπεις.
Τα χρόνια πέρασαν και ο Λάκης άλλαξε. Οι φράσεις του, επαναλαμβανόμενες πια, σαν τα μαύρα κοστούμια και τα All Star που φοράει, περνούν και δεν ακουμπάνε. Αντε να γελάσεις λίγα δευτερόλεπτα, κι αν είσαι στο κοινό της εκπομπής να ρίξεις κι ένα χειροκρότημα. Τίποτε περισσότερο. Ο Λάκης πια απομακρύνθηκε από τον κόσμο. Κλείστηκε σε σπίτια ακριβά, δικά του, με τους φίλους του, διέσχισε σοκάκια για να επιβιβαστεί σε θαλαμηγούς φίλων - επιχειρηματιών, εξαφανίστηκε. Ο Λάκης ωρίμασε, βάρυνε. Δούλεψε και πλούτισε_ και πολύ καλά έκανε. Ομως όταν αλλάζεις level το ασανσέρ σε βγάζει αλλού, σε άλλο όροφο. Αλλιώς να βλέπεις τα πράγματα από ψηλά και να λυπάσαι αυτούς που είναι στα υπόγεια.
Αναπόφευκτα βυθίζεσαι στο λαϊκισμό, και κατά τα φαινόμενα, στην μονόπλευρη κριτική της εξουσίας. Παράβλεψε και παραβλέπει τα λάθη αυτών που πασίδηλα υποστηρίζει. Εχασε το χιούμορ του και τον καλώς εννοούμενο θεατρινισμό του. Πήρε ένα μικρόφωνο και ασθμαίνοντας τα βράδια της Τρίτης συντάχθηκε με τους "φτωχούς" έτσι γενικά και αόριστα και καταδίκασε τον "εχθρό". Ο κόσμος το κατάλαβε, η τηλεθέαση μειώθηκε. Δεν ξεγελιέται πια. Αλλωστε, από το επεισόδιο της περασμένης Τρίτης ένα πράγμα μόνο χαράχτηκε στη μνήμη, συζητήθηκε και σχολιάστηκε: το ατύχημα της Χρύσας Ρώπα, το οποίο παρεμπιπτόντως του έβγαλε ψήγματα του παλιού καλού εαυτού του. Αν αυτό δεν τον προβληματίζει, τότε πολύ φοβάμαι ότι η κόπωση δεν αφορά μόνο τη σκηνή. [gossiptv]
