«Μπερδεμένη. Χαμένη. Όμηρος μιας μέσης πια ηλικίας που με παγιδεύει:Νόμιζα πως όλα τα έχω δει, όλα τα έχω ζήσει. Πόσο έξω έπεσα. Πόσο λάθος έκανα. Ανατρέπεται. Το σύμπαν. Γύρω μου. Οι γονείς πάνε τα παιδιά του στα χωριά SOS γιατί δεν έχουν να τα ζήσουν. Τα σχολειά δεν μπορούν να βάλουν πετρέλαιο. Οι ηλικιωμένοι ξεφτιλίζονται για ένα κολοφάρμακο. Τα παιδιά μας μετράνε μόνο τα χτες της σύντομης ζωής τους. Τα αύριο κάποιοι μπήκαν νύχτα και τους τα έκλεψαν. Τα όρνια κόβουν βόλτες πάνω από το πτώμα μιας μισοπεθαμένης χώρας «που ήταν κάποτε δική μας». Οι χρυσαυγίτες όλο και δυναμώνουν. Οι φωνές όλο και λιγοστεύουν. Κραυγές και ψίθυροι. Στη βουλή ουρλιάζουν για να μη χάσουν την η αποστεωμένη από την πείνα και τον τρόμο πελατεία. Ευρώ ή δραχμή; Στα τέτοια που δεν έχω, είναι η απάντηση. Εκεί με έχουν φτάσει πια. Εκεί με έχουν καταντήσει. Πια. Δεν ξέρω πως να διαχειριστώ αυτά που συμβαίνουν. Δεν ξέρω πως να με διαχειριστώ. Όλα τα άλλα είναι σιωπή».
lifo