Έκλαιγες, αλλά δεν το έβαζες κάτω. Μου έλεγες συνέχεια ένα "ΓΙΑΤΙ;. Γιατί να ξανακυλήσω τώρα που έβαλα ένα πρόγραμμα στη ζωή μου;". Θυμάμαι, σε άκουγα, κάθισα μαζί σου αρκετή ώρα. Εσύ με το λαπτοπ να βλέπεις τις φωτογραφίες και τη νέα σου ιντερνετική δουλειά. Εγώ να παλεύω με τα συναισθήματά μου...
Πέρασε το δύσκολο δικό σου καλοκαίρι. Είχες προγραμματίσει να βγεις στα τέλη Σεπτέμβρη. Να ξεμπερδέψεις μια και καλή. Έτσι μου έλεγες. Ήξερες...
Ήξερα και εγώ τον τελευταίο καιρό. Ήξερα ότι δεν είσαι καλά. Δεν τολμούσα να σε πάρω τηλέφωνο. Δεν ήθελα να ακούσω από τα χείλη σου το "Ομορφάντραααα μου" χωρίς ζωντάνια. Αλλιώς με είχες συνηθίσει.
Τη Παρασκευή το μεσημέρι μου έστειλες ένα μήνυμα. ΚΕΝΟ...
Σου απάντησα με αμηχανία. Δεν ήθελα να σε πάρω. Ήξερα τι ήθελες να πεις με το "κενό" σου μήνυμα. Ήξερα πολύ καλά. Πριν λίγο με πήρανε τηλέφωνο...
Καλό ταξίδι κορίτσι μου, καλό παράδεισο...Γράφει ο Α. [tro-ma-ktiko.blogspot.gr]
