«Ως νευροεπιστήμονας, δεν πίστευα στο φαινόμενο της παραθανάτιας εμπειρίας. Μεγάλωσα σε οικογένεια επιστημόνων...
Βάδισα στα βήματα του πατέρα μου και ακολούθησα ακαδημαϊκή πορεία στη γνωστική περιοχή της νευροεπιστήμης. Δίδαξα στην ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, καθώς και σε άλλες πανεπιστημιακές σχολές. Γνωρίζω καλά τι συμβαίνει στο εγκέφαλο των ανθρώπων που βρίσκονται κοντά στο θάνατο και πάντοτε πίστευα πως υπήρχαν σοβαρές επιστημονικές εξηγήσεις του φαινομένου».
Έτσι ξεκινάει την εξομολόγησή του σε άρθρο του στο περιοδικό Newsweek, ο αμερικανός νευροεπιστήμονας Δρ. Έμπεν Αλεξάντερ, προσθέτοντας πως: «ο εγκέφαλος είναι ένα απίστευτα πολύπλοκος και λεπτός μηχανισμός. Λίγο να μειωθεί το ποσοστό οξυγόνου που δέχεται και αμέσως αντιδρά. Δεν αποτελεί άλλωστε έκπληξη το γεγονός ότι άνθρωποι που έχουν υποστεί σοβαρούς τραυματισμούς, βιώνουν παραθανάτιες εμπειρίες από τις οποίες επιστρέφουν με απίστευτα παράξενες εμπειρίες».
«Παρ” όλο που θεωρούσα τον εαυτό μου πιστό Χριστιανό, ήμουν τέτοιος μόνο κατ” όνομα. Ένιωθα συμπάθεια για τους ανθρώπους που ήθελαν να πιστεύουν ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει κάποιος Θεός που μας αγαπά άνευ όρων. Στην πραγματικότητα, ζήλευα αυτούς τους ανθρώπους και την ασφάλεια που τους προσέφερε η πίστη τους. Ως επιστήμονας, όμως, γνώριζα καλύτερα τι συμβαίνει και αυτή η γνώση μου με εμπόδιζε να ενστερνιστώ μια τέτοια πίστη».
Όλα αυτά έως ότου ο άλλοτε σκεπτικιστής νευροεπιστήμονας, το φθινόπωρο του 2008 κι έπειτα από επτά μέρες σε κωματώδη κατάσταση, κατά την διάρκεια των οποίων μέρος του εγκεφάλου μου είχε νεκρωθεί, βίωσε κάτι τόσο βαθύ και ισχυρό που τον έκανε να πιστέψει στη μεταθανάτια ζωή.
«Ένα πρωί πριν από τέσσερα χρόνια, ξύπνησα με έναν ανυπόφορα έντονο πονοκέφαλο. Μέσα σε λίγες ώρες ολόκληρος ο εγκεφαλικός φλοιός μου είχε νεκρωθεί εντελώς. Οι γιατροί στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόμουν διέγνωσαν βακτηριδιακή μηνιγγίτιδα… Βακτήρια είχαν εισβάλλει στο εγκεφαλονωτιαίο μυελό μου και μου κατέτρωγαν τον εγκέφαλο».
Επί επτά ημέρες βρισκόταν σε κώμα. Το σώμα του δεν ανταποκρινόταν σε κανένα ερέθισμα και ο εγκέφαλός του τελούσε υπό το καθεστώς φυτού. Είχε βυθιστεί στη ανυπαρξία, όταν ξαφνικά το πρωί της έβδομης ημέρας στο νοσοκομείο, με τους γιατρούς να ζυγίζουν την κατάσταση και να σκέφτονται τη διακοπή της θεραπείας, άνοιξε τα μάτια του.
Η συνέχεια της εξομολόγησης είναι τουλάχιστον… «συγκλονιστική», τόσο μάλιστα που σε βάζει σε σκέψεις:
«Μου πήρε μήνες να συνειδητοποιήσω τι μου συνέβη. Όχι μονάχα το γεγονός του επιστημονικά αδύνατου γεγονότος ότι είχα συνείδηση κατά τη διάρκεια του κώματος, αλλά και τα όσα είδα, άκουσα και βίωσα… Στην αρχή της περιπέτειάς μου βρισκόμουν στα σύννεφα… Μεγάλα, αφράτα ροζ και λευκά σύννεφα που έρχονταν σε αντίθεση με το βαθυγάλανο ουρανό… Ψηλότερα από τα σύννεφα, διαφανή, τρεμοφεγγίζοντα όντα σχημάτιζαν στον ουρανό ένα τόξο, αφήνοντας πίσω τους μακριές γραμμές… Πουλιά; Άγγελοι; …Δεν θύμιζαν σε τίποτα τα όντα που γνωρίζουμε σε αυτόν τον πλανήτη… Ήταν πιο προηγμένες, Υψηλότερες μορφές… »!
Οι περιγραφές του παραδείσου δεν εξαντλούνται φυσικά εδώ… Ακολουθούν αιθέριες θηλυκές υπάρξεις, πεταλούδες, συνομιλίες, ζεστασιά και πολλή πολλή ευτυχία που μπορούν να ωθήσουν κάποιον να τον επισκεφτεί μια ώρα αρχύτερα!
