Τώρα, όταν κόβουμε το μήλο, το μέσα του έρχεται σε επαφή με το οξυγόνο του αέρα. Παρατηρούμε μετά από κάποια ώρα ότι γίνεται καφέ η επιφάνεια του εσωτερικού του που είναι εκτεθειμένη στον αέρα, αλλά το "πιο μέσα του" παραμένει ανεπηρέαστο.
Γι’ αυτό το "φαινόμενο", δύο ουσίες είναι υπεύθυνες: η τυροσίνη και η ταννίνη που περιέχει μέσα του το μήλο.
Όταν αυτές οι δύο ουσίες εκτεθούν στο οξυγόνο του αέρα, τότε οξειδώνονται και συμβαίνουν τα εξής:
1) η ταννίνη μετατρέπεται σταδιακά σε μία άλλη ουσία που λέγεται πολυφυνόλη (polyphynol) η οποία έχει σκούρο καφέ χρώμα
2) η τυροσίνη παράλληλα μετατρέπεται σε μία σκούρη χρωστική ουσία που ονομάζεται μελανίνη (όπως αυτή που παράγει το δέρμα μας όταν μαυρίζουμε)
Έτσι, όταν εκτεθεί η επιφάνεια του εσωτερικού του κομμένου μήλου στο οξυγόνο του αέρα, τότε γίνεται αυτή η οξείδωση σε αυτές τις δύο ουσίες, με αποτέλεσμα τη "μετάλλαξη" που προαναφέραμε: η επιφάνεια του μήλου γίνεται καφέ.
Το πιο μέσα δεν επηρεάζεται, γιατί πολύ απλά το οξυγόνο - ο αέρας, δεν μπορεί να εισέλθει στα ενδότερα του μήλου ώστε να το επηρεάσει ολόκληρο.
Σαν διαδικασία, είναι σαν ένα πολύ γρήγορο "σκούριασμα" -που συμβαίνει σε 5-15 λεπτά!
Κάνει να το φάμε το μήλο;
Βεβαίως και κάνει! Μπορούμε να το φάμε άφοβα, δεν υπάρχει απολύτως κανένα πρόβλημα με την όλη κατάσταση της οξείδωσης των δύο ουσιών, παρά μόνο ότι είναι αισθητικά πιο "άσχημο"!
Φυσικά, αν το αφήσουμε 1-2 μέρες δεν κάνει να το φάμε, όχι επειδή πήρε αυτό το καφετί χρώμα, αλλά επειδή μπορεί να χάλασε...
