Έχει εντυπωσιακά πράσινα μάτια, βλεφαρίδες αφύσικα μεγάλες, αγκαλιά απρόσμενα ζεστή. Είναι από τους... καλύτερους μαθητές στην τάξη, από τα πιο αγαπητά παιδιά ανάμεσα στους συνομηλίκους. Έχω πάρει πολλές φορές συγχαρητήρια γι’ αυτόν. Καμαρώνω. Κάποιοι, βλέπετε, νομίζουν ότι είμαι η μαμά του, καθώς έχουμε τα ίδια χρώματα και κάπως το ίδιο φως στα μάτια όταν τον κρατώ από το χέρι και πηγαίνουμε στο σχολείο, στις εκδηλώσεις, στην πλατεία, στα μαγαζιά.
Δεν είμαι φυσικά. Είμαι ένας ακόμη άνθρωπος του Χαμόγελου που τον μεγάλωσε και τον συνόδεψε στα πρώτα του βήματα. Που του ‘δωσε αγάπη, ζεστασιά κι ασφάλεια. Η μαμά του ήταν κάπου πιο μακριά προσπαθώντας να διορθώσει τα λάθη που έγιναν. Λάθη που επαναλήφθηκαν ξανά και ξανά. «Θα ‘ρθει και θα με πάρει μια μέρα…» επαναλαμβάνει ο μικρός εδώ και έξι χρόνια κι εγώ απλά χαμογελώ. Είναι μια ευχή που έχω ακούσει χιλιάδες φορές. Τον αγκαλιάζω σφιχτά και παρακαλώ να γίνει ένας δυνατός άνθρωπος, ν’ αντέχει, να είναι συνεπής, ν’ αγαπά και να συγχωρά.
Η μαμά του τελικά τα κατάφερε! Αύριο θα έρθει και θα τον πάρει κατά το μεσημεράκι.... Σήμερα του τα γράψαμε όλα σε μια αποχαιρετιστήρια κάρτα. Συμπληρώσαμε μόνο τη φράση: «....και ν’ ακούς τη μανούλα σου». Ετοιμάσαμε ένα άλμπουμ με φωτογραφίες, αναμνηστικά διπλώματα. Ετοιμάσαμε δωράκια και ρούχα. Ετοιμάσαμε και τις καρδιές όλων μας για τον αποχωρισμό. Θέλουμε να είναι ένα αντίο με χαμόγελο και αισιοδοξία. Άλλωστε κι εκείνος είναι γεμάτος ενθουσιασμό για τη νέα του ζωή. Στο μυαλό όλων μας μια φράση επαναλαμβάνεται, μία ευχή που περιμένουμε να πραγματοποιηθεί: «Να ‘ναι καλά, να ‘ναι καλά.... Να τον προσέχει....»[Χαμόγελο του παιδιού]
